Po co mi to blogowanie?

Chyba wpadłam jak śliwka w kompot. Chyba się przyzwyczaiłam, a może nawet uzależniłam. Zrobiłam sobie kilka dni przerwy od sieci. Żadnego blogowania, fejsów i innych maili.

Okazja była zacna, bo gościlimy w domu przemiłych i serdecznych przyjaciół.  Uświadomiłam sobie szybko, że to ludzi, a nie ekranu potrzebuję jak powietrza. To dobra energia płynąca z serca, a nie wykres odwiedzin bloga jest najważniejsza. To nie być, a doświadczać jest dla mnie najważniejsze. I, że to człowiek, zawsze będzie dla mnie priorytetem.

Udało mi się nawet obejrzeć „Idę” i przy okazji zdałam sobie sprawę, że blogowanie zabiera mi sporo wolnego czasu. Nie mam potrzeby oglądania telewizji, ale dobry film relaksuje mnie jednak, a nie oglądałam niczego od miesięcy.

Poza tym byłam zmęczona. Zwyczajnie, fizycznie, po ludzku. Po nocach pourywanych karmieniem i po godzinach spędzonych w sieci, aby ulepszyć,  upiększyć, rozwinąć i się dowiedzieć.  Dwa dni temu pomyślałam nawet, że rzucę tego bloga w pierony jasne. ALE. No właśnie, jest jednak ale. Bo ja lubię to całe moje blogowanie, i na samą myśl, że miałbym przestać i zacząć rozwijać się w innej dziedzinie stało mi się jakoś nieswojo i pomyślałam, że wcale tego nie chcę. Dalej chcę pisać, rozwjijać się i tworzyć. Chcę nauczyć się robić zdjęcia i zapisywać to, co dzieje się właśnie w moim życiu. Chcę się tym dzielić i pokazywać bo sprawia mi to frajdę i jeszcze bardziej motywuje do działania. Chcę, nie muszę. I może dlatego powróciłam dzisiaj do pisania?