Matka w domu bąki zbija, a dziecko do przedszkola wysyła!

Tak to ja, wyrodna matka która w domu siedzi, bąki zbija, pierdzi w stołek i gnije w łóżku.  Ostatnio kilka osób zdziwiło się, że wysyłam starsze dziecko do przedszkola. A no wysyłam. Więcej! Jestem do tego przekonana. Dlaczego?  Pominę kwestię, że nie mamy w Krakowie babć, cioć i kuzynek które chociaż przez chwilę mogłyby się zająć naszymi dzieciakami.  Po pierwsze odkąd Kasia chodzi do przedszkola nareszcie mam czas, aby tak naprawdę pochylić się nad Bartkiem. Ucieszyć się nim, wycałować, wsłuchać się w jego potrzeby. Być dla niego tak samo uważną mamą, jaką byłam dla Kasi. Uwielbiam te nasze poranki gdzie nie pędzę jak w kołowrotku, gdzie nie muszę z Małym na ramieniu układać puzzli, karmić obojga i starć się, żeby nie podniosło mi się ciśnienie, kiedy oboje czegoś chcą w tym samym oczywiście momencie.

Po drugie Kasia w przedszkolu bardzo się rozwija. I nie tylko o rozwój intelektualny mi chodzi, a ten jest bezsprzeczny ale też o emocje z którymi wcześniej nie miała szansy się zetknąć. Tak, uważam że dojrzała do tego żeby być przedszkolakiem. Już słyszę te gromy, że dziecko w domu też się rozwija. A prawdą to jest, a jakże. Jednak niestety ja nieudlna uczciwie przyznaję, że  nie potrafię pogodzić opieki nad maluchem, prowadzenia domu i wymyślania twórczych, ciekawych i społecznych zabaw w ilości, jakie bym chciała.

Podziwiam mamy, które nie zdecydowały się posłać swoich dzieci do przedszkola. Tak naprawę Kasia do przedszkola regularnie chodzi od miesiąca, wcześniej często byłam z dwójką i nie był to łatwy czas. To bzdury, że z dwójką dzieci do bułka z masłem. Owszem ja sama jestem bardziej zorganizowana, ale nie zmienia to faktu, że małe dzieci są zależne od rodziców w wieli kwestiach i wcale łatwo nie jest.

Tak więc z przekonaniem należę do tych leniwych kobiet, które starsze dzieci wysyłają do placówek, aby wychował  je system, młodsze w tym czasie chowają pod łóżko a seme siedzą i pachną.